| Autor |
Zbyszko
Szlachcic
Dołączył: 11 Lis 2007
Posty: 19
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/5
Nie 0:52, 25 Lis 2007
|
|
| Wiadomość |
|
|
Joanna d'arc
Joanna d'Arc, La Pucelle, zwana Dziewicą Orleańską, właściwie Jeanne d'Arc (ur. 6 stycznia 1412 lub 1411, zm. 30 maja 1431) – francuska bohaterka narodowa, święta Kościoła katolickiego. Patronka Francji, Rouen i Orleanu. Co ciekawe, jej nazwisko powinno być zapisywane Darc lub Tarc; d'Arc jest późniejszą formą szlachecką.
Joanna d'Arc jest symbolem jedności narodowej Francji i walki o jej niepodległość. Spowodowała pobudzenie do działania szerokich mas społeczeństwa francuskiego, będącego pod angielską okupacją. Uparcie dążyła do osadzenia na tronie prawowitego władcy Francji, umocniła Karola VII i ostatecznie była świadkiem ziszczenia się swojego marzenia podczas jego koronacji w Reims.
roku na czele wojsk francuskich oswobodziła oblegany przez Anglików Orlean, następnie przejęła kilka dalszych miast, a 18 czerwca zwyciężyła pod Patay; Doprowadziła do koronacji Karola VII w katedrze Reims (17 lipca 1429).
Zamiarem Joanny d'Arc było przejęcie Paryża, jednak ostatecznie nie powiodło się to. Dziewica Orleańska stała się niewygodna dla Rady królewskiej, która postanowiła pozbyć się problemu związanego z jej osobą. 24 maja 1430 roku mały oddział, dowodzony przez samą Joannę, ruszył na spotkanie Burgundczyków oblegających Compiègne. Wobec przewagi liczebnej wroga oddziały francuskie musiały ustąpić, a Joanna d'Arc została pochwycona do niewoli i później przekazana Anglikom za 10 000 złotych skudów
Saldyn
Saladyn, Al Malik Al Naser Salah ad-Din Yusuf Abu Al Muzzafar Ibn Ayyub w skrócie Salah Eddin Al Ajjubij (ur. 1137 lub 1138 w Tikricie w Mezopotamii – zm. 4 marca 1193 w Damaszku) wódz i polityk muzułmański pochodzenia kurdyjskiego, sułtan Egiptu, władca imperium rozciągającego się od Sudanu po Syrię, od Jemenu przez Półwysep Arabski, Irak do Turcji (Dijar Bakr) uważany za założyciela dynastii Ajjubidów.
W nocy narodzin Saladyna, jego ojciec, Nadżm ad-Din Ayyub, zebrał całą swoją rodzinę i przeprowadził się do Aleppo, wstępując na służbę do wpływowego tureckiego gubernatora Syrii, Nur ad-Dina. Saladyn dorastał w Baalbeku i Damaszku.
W 1152 r. wstąpił na służbę do Nur ad-Dina. Początkowo został wysłany wraz ze swoim stryjem Asad-Eddinem Szirkuhem by bronić Egiptu i dynastii Fatymidów. Po śmierci stryja w 1169 został wezyrem i po obaleniu ostatniego z Fatymidów przejął władzę w Egipcie. W 1171 ogłosił się sułtanem Egiptu. Jego potęga rosła wraz z wciąż nowymi zdobyczami terytorialnymi. W 1174 r. zdobył Damaszek, w 1183 r. – Aleppo. Po pokonaniu przeciwników w obozie muzułmańskim skierował się przeciw Królestwu Jerozolimskiemu. W bitwie pod Hittin 4 lipca 1187 rozbił wojska Franków, a 2 października zdobył Jerozolimę, wypierając chrześcijan z niemal całego obszaru Ziemi Świętej. Reakcją na wydarzenia w Ziemi Świętej była III krucjata. W 1192 zawarł z krzyżowcami traktat kończący oblężenie Akki. Chrześcijanie nazwali jego wojska Saracenami.
Saladyn zasłynął jako zręczny polityk i wódz, a przy tym mecenas sztuki i nauki (zwłaszcza medycyny), człowiek wspaniałomyślny, prawy i rycerski. Jego postać została uwieczniona przez Torquata Tassa w Jerozolimie wyzwolonej.
Krzyżowcy w sile 14 000 ludzi posuwali się powoli drogą przybrzeżną mając za sobą oddziały Saladyna. Saraceni atakowali posuwające się tabory chrześcijan, chcąc sprowokować ich do bitwy. Doszło do kilku utarczek, jednak król angielski unikał konfrontacji.
Bitwa pod Arsuf
7 września 1191 roku Saladyn zdecydował się na ostateczny atak kilka kilometrów na północ od Arsuf. Ryszard ustawił swoją armię tyłem do morza. Przed rycerstwem na koniach rozstawił piechotę i łuczników, na prawej flance stali templariusze a na lewej joannici - najsłynniejsze zakony rycerskie. Pomiędzy nimi stanęli kawalerowie francuscy, flamandzcy i frankijscy.
Saraceni poszli do natarcia przed południem, na chrześcijan ruszyły falowe ataki lekkozbrojnej piechoty murzyńskiej i beduińskiej, które nie wyrządziły zakutym w stalowe zbroje chrześcijanom żadnej szkody. Następnie na Europejczyków uderzyła kawaleria turecka uzbrojona w szable i topory. Najsilniej muzułmanie uderzyli na szpitalników i oddziały franków, te jednak nie ustąpiły z pola. Za każdym razem Ryszard ustawiał w szyku swoich łuczników którzy zasypywali przeciwnika gradem strzał. W końcu szpitalnicy nie wytrzymali wykonując atak bez zgody króla. Za nimi poszły kolejne oddziały. Wtedy Ryszardowi udało się zaprowadzić ład w szeregach chrześcijan, którzy przypuścili szarżę na muzułmanów. Wojownicy Saladyna nie wytrzymali dobrze skoordynowanego ataku konnicy i rzucili się do ucieczki. W bitwie poległo około 7000 muzułmanów i 700 krzyżowców, a bitwa była wielkim zwycięstwem moralnym i, w mniejszym stopniu, militarnym chrześcijan.
Zwycięstwo pod Arsuf, jedynej dużej bitwie trzeciej krucjaty, przyczyniło się do zawarcia traktatu z Saladynem i przywróciło chrześcijanom swobodny dostęp do licznych miejsc kultu w Ziemi Świętej.
Ryszard I Lwie Serce (ang. Richard the Lionheart, fr. Cœur de Lion) (ur. 8 września 1157, zm. 6 kwietnia 1199) - król Anglii od 1189. Syn Henryka II Plantageneta i Eleonory Akwitańskiej. W latach 1190-1192 był jednym z dowódców trzeciej wyprawy krzyżowej. Uwięziony w Austrii w czasie drogi powrotnej, następnie przekazany cesarzowi Henrykowi VI. Został uwolniony w 1194 roku. Zginął, walcząc z francuskim królem Filipem II Augustem o angielskie posiadłości we Francji.
Władca niezwykle kontrowersyjny, który swe królestwo traktował jako źródło dochodów na pokrycie kosztów swych wojen[1], który nigdy nie nauczył się angielskiego, a w kraju przebywał okazjonalnie. Legendę króla wspierał jego niezwykły przydomek, dzięki czemu historia jego panowania aż do XIX wieku przesłonięta była opowieściami z pogranicza baśni; wpleciono ją nawet w opowieści o Robinie z Locksley.
Napoléon Bonaparte (pierwotnie wł. Napoleone Buonaparte), Napoleon I (ur. 15 sierpnia 1769 w Ajaccio na Korsyce, zm. 5 maja o 17:49, 1821r. w Longwood na Wyspie Świętej Heleny) – pierwszy konsul Republiki 1799-1804, cesarz Francuzów w latach 1804-1814 oraz przejściowo w 1815 (tzw. Sto dni Napoleona), prezydent (1802-1805) i król Włoch w latach 1805-1814.
Postać Napoleona postrzegana jest na świecie, jako kontrowersyjna - przez jednych uważany za jednego z najwybitniejszych mężów stanu, przywódców- wodzów, strategów wojny, jak też reformatorów ustroju państwowego i prawa (Kodeks Napoleona); przez innych z kolei uznawany za egotystę, tyrana i agresora.[1]
W Polsce, z uwagi na wiązanie z osobą Napoleona w okresie Zaborów ogromnych nadziei społeczeństwa polskiego na odzyskanie niepodległości (zobacz: Księstwo Warszawskie), w polskiej tradycji niepodległościowej, jak też romantycznej idea napoleońska oraz uwielbienie dla osoby Napoleona było przejawem patriotyzmu, miłości do Ojczyzny oraz wyrazem poczucia tożsamości narodowej
Jan III Sobieski herbu Janina (ur. 17 sierpnia 1629 w Olesku, 72 km od Lwowa – zm. 17 czerwca 1696 w Wilanowie) – król Polski od 1674, hetman wielki koronny od 1668, hetman polny koronny od 1666, marszałek wielki koronny od 1665, chorąży wielki koronny od 1656.
Post został pochwalony 1 raz
|
|
Szukaj
